«Զատիկի ոտքից բռնված ճախրում էինք դեղին երկնքում, որ աստիճանաբար մարում էր եւ արեւի կարմիր շողերը՝ աղեղի նման օրօրվելով վայրէջք էին կատարում մարգագետիններին։ Զատիկը սավառնում էր, նրա կլորիկ մարմինն ինձ այնքան կատարյալ էր թվում, որ որքան հնարավոր էր ամուր բռնվել էի նրա ոտքից։Զատիկի ժպիտը նման էր այս գրքի կազմին պատկերված արեւին։ Նա իր փոքրիկ թեւերը թափահարում էր եւ մենք սլանում էինք»։