Համառոտ բովանդակությունը

Սա մի ընտանիքի պատմություն է, որտեղ տարեց հայրը ունեւոր եւ իմաստուն մարդ է, ավագ որդին կայացած գործարար, փոքր որդին՝ դեռ ինքնության որոնումների մեջ, իսկ միջնեկը՝ «անառակ»: Անառակ ըստ մարդկանց, որոնց թվում է, որ իրենց կարծիքը միակ ճշմարտությունն է, մարդկանց, որոնք անողոք սառնասրտությամբ կարող են մեղադրել, դատել ուրիշին…

Իսկ «անառակը», հեռանալով հայրական օջախից, թափառել է օտարության մեջ, ինչպես իր նախատիպը՝ փորձել է գտնել ինչ որ բան կյանքում (մի գուցէ անիմաստ), բայց դա նրան չի հաջողվել, տանուլ է տվել, տարիներ է կորցրել, հնարավորություններ բաց թողել, արհամարհանքի ու քամահրանքի արժանացել, թշվառության մեջ հայտնվել, ի վերջո զղջացել:

Եւ հիմա կրկին, եւս մեկ անգամ ուզում է ամեն ինչ սկսել նորից: Բայց այս անգամ նրան խոչընդոտում են հենց նրա հարազատները, մերձավորները, չտալով որեւէ հնարավորություն:

ՃԱԿԱՏԱԳԻՐ ԱՌԱՆՑ ՆՊԱՏԱԿԱԿԵՏԻ

Այս ֆիլմը արժանի է բոլոր գովասանքներին՝ համընդհանուր ազգեցության համար, որովհետեւ այն ապացուցում է, որ մինիմալիզմի եւ ճշգրտորեն իրականացված տեսարանների միջոցով կարելի է հասնել համամարկային նշանակություն ունեցող հարցերի, կապված անհատականությունը կորցնելու, չիրականացված հույսերի, աշխարհում ներդաշնակություն գտնելու հետ, բացահայտելով նաեւ, որ այս ամենը ընտանեկան հարաբերությունների հիմքում է։

Միլիցա Լապցեվիչ, Կինոքննադատ, Սերբիա

Սա ժամանակակից ամենախորը ֆիլմերից է՝ ագուցված զգայացունց բնապատկերներով, որ անդրադառնում է հայ ոգու արդի վիճակին։

Պատերազմները կռված են, ընտանիքները քայքայված, սակայն առկա է կայունության եւ վերականգնման հնարավորությունը:

Ատոմ Էգոյան

Կինոռեժիսոր, Կանադա

The Retrun of the Prodigal Son by Armenian directors Nariné Mkrtchyan and Arsen Azatyan is a well made chamber piece that takes place over the course of one evening as a man returns to his homeland and to his fathers house after many years abroad. He returns to the house just as the family is getting together, and he receives very different reactions from his siblings, friends and ex-girlfriends. He is accused not only of betraying and abandoning his family, but also his country during a war.

In that sense The Return of the Prodigal Son can be seen as specifically Armenian – a country with many immigrants – but in a broader, more universal, sense the film can also be seen as concerning immigrants all over the world who are trying to return to the place that they once called home.

Hynek Pallas

film journalist and critic from Sweden

The film “The Return of The Prodigal Son” by Narine Mkrtchyan and Arsen Azatyan possesses superior artistic value. The authors seem to have furtively observed the nooks and corners of the human soul, put a spotlight on the inner world of their protagonists, through silence and meaningful pauses, earnest expressions, through highlighting the wonderful ethnic ambience and environment. Alongside its dramatic axis and the director’s insights, the movie has a spiritual dimension that the authors have infused into the imagery. This is a new vision, representative of Armenian cinematography. It is utterly national, at the same time setting forth universal human issues: it evokes intense emotions and sympathy towards the plight of the heroes.

The world premiere of the “Return of the prodigal son” took place here at the 13th Pusan International Film Festival, where it gained remarkable acclaim.

Jay Jeon

Movie Critic

Director of Busan International Film Festival